09 mei Sinds december 2016 opgenomen in Narconon
Hallo ik ben Geronnimo.
Sinds mijn 14e verslaafd.
Ik kom uit een gezin waar verslaving heel normaal was.
Mijn moeder en stiefvader waren regelmatig van de kaart.
Samen heroine roken, veelal in kraakpanden.
En ik en mijn zus gingen dan gewoon mee.
Later kwam mijn zusje en zijn ze gelukkig afgekickt van de heroine. Maar het zuipen, blowen en snuiven is nooit gestopt.
Dus ik wist niet beter en ging op mijn 14e zelf ook drinken en blowen. Later kwamen daar de harddrugs bij en al snel stopte ik alles in mijn hoofd als ik er maar hard op ging.
Op mijn 31e kwam ik er pas achter dat dit geen leven was. Ik raakte alles kwijt; mijn vriendin, mijn huis en werk. Ik heb toen nog 3 jaar gezworven. Overal en nergens was ik te vinden.
Maar… mezelf vinden, ho maar.
Ik heb mij toen aangemeld bij een regulier afkickcentrum.
Maar daar kwam ik niks verder. Ik werd zwaar onder de medicijnen gestopt. En slikte van alles door elkaar.
Ik was van de straatdrugs af, maar zat zwaar aan de pillen.
Zo erg dat ik op een gegeven moment psychoses kreeg en het niet meer zag zitten
Ik ben toen zelf gestopt met de pillen en weer overgestapt op dat wat voor mij wel werkte, namelijk drinken en blowen.
Maar al snel kwamen daar ook de harddrugs weer bij. Ik voelde mij verloren en zag het allemaal niet meer zitten.
In een waas van emoties heb ik toen Narconon gebeld, omdat ik wist dat zij niet met medicijnen werken. Ik kreeg Joanna aan de lijn.
Toen ik haar aan de telefoon kreeg was ik zwaar onder invloed
Maar de volgende dag kon ik toch nog ons gesprek vaag herinneren. Vooral dat ze erop bleef wijzen kom maar langs. Kom nou maar gewoon voor een gesprek. Kom nou gewoon maar langs, dan kijken we dan wel verder.
Ik had namelijk nogal wat problemen met een opname.
Slechte ervaring in het verleden en ondanks mijn verslavingen deed ik wel vrijwilligerswerk en werkte voor een oudere vrouw die het zelf allemaal niet meer kon. Ook heb ik twee schatten van honden die echt de wereld voor mij betekenen. En no way dat ik die alleen zou laten of naar een asiel zou brengen.
Bij Narconon aangekomen werd ik hartelijk ontvangen met een kop koffie. Het eerst wat ze vroeg was heb je goed gegeten je moet goed eten.
In het gesprek daarop nam ze al miin zorgen weg. Ik kon gewoon mijn vrijwilligerswerk blijven doen en ik kon zelfs mijn honden mee nemen.
Het werd dus half ambulant; een deel thuis en een deel bij Narconon. Later heb ik toch mijn vrijwilligerswerk opgegeven omdat het toch te zwaar bleek allebei te doen. En ben toen intern gegaan.
Ik voelde me er erg thuis. Ze hebben hier gewoon een huiskamer en de staf gaat gewoon met je om zoals vrienden met elkaar om gaan. Dat maakt het ook veel makkelijker om over je problemen te praten.
Zo ben je bezig met het programma en zo sta je met ze in de keuken eten te koken en komen de verhalen maar ook je zorgen en de dingen waarmee je zit op een fijne manier ter sprake.
Nadat ik het sauna programma had afgerond ben ik na goed overleg naar huis gegaan om de boel op te knappen want ik had brand gehad en er moest veel gedaan worden om de boel weer leefbaar te maken. Ik heb toen regelmatig contact gehouden en ben toen het klaar was weer terug gegaan naar Narconon om de rest van het programma te doen.
Op een gegeven moment had ik zelf het gevoel dat ik het wel weer kon in de buitenwereld. Maar had niet het hele programma afgemaakt. Dat ging ongeveer een maand goed. Toen ging het weer mis en had ik toch weer gedronken. Ik heb toen weer contact opgenomen met Naronon. En werd meteen weer met open armen ontvangen. Er werd gepraat over het hoe en waarom.En een plan van aanpak gemaakt.
In het hele proces word je nauw betrokken bij de beslissingen die er genomen worden en mag je zelf mee beslissen.
In Narconon is er veel begrip voor je persoonlijke situatie en de stafleden daar blijven voor je vechten.
Geronnimo