09 jan IK WAS 12 TOEN IK AAN DRUGS BEGON
12 jaar. Zo jong. En dan al aan de drugs. Het is treurig dat ik en met mij zoveel andere kinderen op zo’n jonge leeftijd aan de drugs gegaan zijn.
Ik begon toen ik 12 was. Nadat ik jaren gepest en getreiterd werd door mensen die ik toen vrienden noemde.
Vroeger was ik een huil baby. Ik huilde om alles en mijn toemalige vrienden zeiden: “ we gaan je hard maken”.
Dat hebben ze op een kromme manier wel gedaan. Wat ze deden was gewoon iedere keer dat ik ging huilen, dan sloegen ze net zolang tot huilen niet meer mogelijk was.
Toen ik 12 was deden ze dat nog iedere dag. Maar een van de jongens ging ook om met oudere pubers uit de buurt die blowden. Hij begon het ook te doen en begon mij te pushen om het te doen. Ik heb twee weken lang iedere dag nee gezegd en toen kreeg ik dan iedere dag te horen: “pussy, watje, je bent een mietje. Er kan je niets gebeuren. Je raakt er nooit verslaafd aan”.
Valse informatie. Na twee weken toch een keer proberen en hoestte ik mijn longen uit mijn lijf. Maar toch blijven proberen omdat ik die druk, die angst niet meer wilde voelen maar de ballen niet had om afstand van ze te nemen, omdat ik bang was wat er daarna zou gebeuren. Ze woonden immers in dezelfde straaat als ik, dus ik kwam ze vaak tegen.
Zo ben ik dus begonnen met blowen. Druk en angst.
Er gingen drie jaar overheen dat ik blowde omdat zij dat wilden. Ik ook. Als ik geblowd had voelde ik niks meer. Ze konden slaan en doen wat ze wilden.
Ik zat helemaal in mijn eigen wereld, had geen oog meer voor realiteit. School ging steeds slechter. Ik kwam meer in de problemen. Alle agressie die ik had opgespaard de afgelopen jaren wilde eruit en dat gebeurde af en toe ook. Als ik onder invloed was werd ik snel agressief en dat heeft geleid tot slechte dingen. Ik heb geprobeerd mensen van hun leven te beroven. Hoe kon ik zo stom zijn. De psychiater noemde het maar simpel: blinde woede. Ik wist toen precies wat k deed. Alle pijn en woede die ik had geleden kwamen dan omhoog en dat gooide me in een staat van woede waar ik niet meer helder kon nadenken.
Maar goed, op mijn 15e zat ik op een groenschool waar ik ook eigenlijk zwaar aan het zakken was. Ik wist al dat ik dat jaar niet door zou gaan naar het derde leerjaar en ja, dat klopte. Ik ging niet over. Dus, in plaats van beter mijn best te doen, ging ik maar meer blowen. Dus weer een jaar verder.
Ik zat op een gegeven moment wonderbaarlijk in het derde leerjaar. Alles werd nog zwaarder, nog moeilijker en ik ging gewoon leuk door met blowen.
In het derde leerjaar leerde ik ook andere mensen kennen die ook blowden en ik ging daar mee om. Die sloegen me niet, die scholden me niet uit. Eerst moest ik daaraan wennen.Ik snapte het niet, het was zolang een deel van mijn leven en toen plotseling niet meer. Dat gevoel was zo bevrijdend.
Dus, ik was iedere dag gewoon lekker verder aan het blowen en deed gewoon mijn ding. Die andere jongens vielen me niet meer lastig. Ik hun ook niet meer. In mijn ogen kon mijn leven niet beter gaan. Ik woonde praktisch alleen omdat mijn moeder vrijwel nooit aanwezig was. Dus, het was lang leve de lol voor mij.
Tot mijn drugsgebruik zo erg begon te worden dat ik vrienden begon kwijt te raken. Mjn beste vriendin, dat ze nu nog steeds is, heeft vanaf dat ik 13, 14 was altijd naast me gestaan. Hoe erg ik ook kon zijn, ze was altijd naast me. Haar zus gebruikte ook drugs en die ging naar Narconon. Ik kende het niet en het boeide me ook niet.
Dus, drie maanden gingen voorbij en toen kwam mijn beste vriendin met het idee of ik mee wou gaannaar Narconon om haar zus op te zoeken. Ik dacht: ja, is goed. Zo gezegd zo gedaan. Wij naar Narconon toe.
Eenmaal daar aan gekomen werd ik begroet door alles en iedereen. Gingen we het kantoor binnen en werd ik begroet door de stafleden en gingen we haar zus maar eens opzoeken.
Eenmaal op haar kamer waren we aan het praten en was het gezellig tot ik de vraag kreeg waarom stop je zelf niet met drugs gebruiken. Dat was nou net hetgene dat ik niet wilde horen. Na een uur koppig te zijn gaf ik toch maar toe. Nu kwam het volgende. : het aan mijn moeder vertellen. Ik ’s avonds thuis aangekomen zei ik tegen mijn moeder: mam, we moeten praten. En toen vertelde ik dat ik veel meer blowde dan ik tegen haar had gezegd en dat ik naar een afkickprogramma wou gaan. Mijn moeders antwoord was gemakkelijk. “ Okay, prima”. Dus, zodoende ben ik op 21 april 2011 Narconon binnen gestapt. Ik kan het me nog goed herinneren. Ik was 17. Ik wist niet wat ik moest verwachten. Ik had nooit geprobeerd af te kicken van mijn drugsverslaving en nu ging ik het toch maar eens proberen.
Het ging allemaal heel goed.Ik maakte goed progressie op het Narconon programma. En toen kwam de dag dat ik 18 werd.
7 december 2011. Ik naar mijn moeder toe samen met mijn tante, mijn neefje en mijn nichtje mijn verjaardag vieren. Niet wetende dat twee dagen later mijn moeder op vakantie zou gaan naar Curacao. Zij had al sinds dat ik 12, 13 was een Antiliaans vriend en ze wilden ooit op een dag naar Curacao verhuizen. Maar goed, 9 december ging zij voor drie maanden naar Curacao. Dat was niets, dus hup, naar Suriname. Ik hoorde drie maanden lang vrij weinig van haar.
8 februari 2012 kreeg ik een brief van haar, met daarin wat nieuws over hoe het daar ging en dat ze het land mooi vond. Dat was goed nieuws. Het laatste deel van de brief was niet zo goed. Daarin stond dat ze nooit meer terug kwam naar Nederland. Dat ik maar een uitkering moest aanvragen en daarin een uitleg dat ze naar Suriname was geëmigreerd en dat zij van daaruit mij niet financieel kon steunen.
Al mijn spullen stonden nog in Amsterdam en ik had tot 1 januari om ze op te halen. Ik had geld bij elkaar gespaard om een busje te huren zodat ik naar Amsterdam kon om mijn spullen te halen. Eenmaal daar aan gekomen bleek het hele huis leeg te zijn. De woningcorporatie had het huis op 11 december leeg gehaald kreeg ik te horen van mijn oude buurvrouw.
Dus goed, geen diploma, geen huis, geen inkomen, want ik zat op dat moment in Narconon om van mijn drugsverslaving af te komen. Ik met mijn handen in het haar. Ik wist niet wat mij overkwam. Ik was in één klap alles kwijt. Ik was net een paar maanden 18. Ik moest van alles in één keer zelf doen. Ik wist nog niet eens hoe ik mezelf moest scheren. Administratie, verzkeringen, noem het maar op.
Ik samen met de stafleden van Narconon dat allemaal uitgezocht.
Maar goed, het is nu 7 januari 2017. Ik heb in 5 jaar tijd 6.000 euro aan schulden afbetaald. Ik heb het Narconon programma afgerond, mijn diploma gehaald als auto monteur, heb nu een eigen huis, een goede vriendengroep en werk. Heb zelfs twee banen. Ik ben een teamleider bij Narconon en werk in de renovatie en binnenkort zal ik mede-eigenaar zijn van een bedrijf – ook in de bouw.
Zonder Narconon had ik dit nooit voor elkaar kunnen krijgen. Ik ben nu 6 jaar clean en heb een stabiel leven. Dat voordat ik naar Narconon ging helemaal niet stabiel was, omdat ik iedere dag dingen moest doen om aan de drugs te komen die ik toen zo hard nodig had. Het is een hele strijd geweest maar met de hulp van Narconon en voldoende wilskracht heb ik het voor elkaar gekregen en heb ik nu een stabiel leven.
Ik kan niet vaak genoeg zeggen: mijn dank is enorm naar de stafleden van Narconon die mij toen geholpen hebben. Als het niet voor hun was geweest had ik dit hoogstwaarschijnlijk niet voor elkaar gekregen.
Dank jullie wel.
Ron