Narconon | Ik dacht: “zolang ik alleen maar blow is er toch niks aan de hand. What’s the big deal? “ Later zou me duidelijk worden wat the big deal was.
Afkicken in unieke huiselijke sfeer. Geen wachtlijst, direct hulp! Programma zonder medicatie. Voor hulp of vragen, bel ons: 0575-542362.
afkickkliniek, drugsverslaving, alcoholverslaving, verslavingskliniek, verslavingszorg, afkickkliniek zutphen
16829
post-template-default,single,single-post,postid-16829,single-format-standard,ajax_fade,page_not_loaded,,qode-theme-ver-6.2.1,wpb-js-composer js-comp-ver-4.3.5,vc_responsive
 

Ik dacht: “zolang ik alleen maar blow is er toch niks aan de hand. What’s the big deal? “ Later zou me duidelijk worden wat the big deal was.

26 mrt Ik dacht: “zolang ik alleen maar blow is er toch niks aan de hand. What’s the big deal? “ Later zou me duidelijk worden wat the big deal was.

Ik zal beginnen bij het begin. Mijn naam is Anton. Tot mijn 16e jaar ben ik altijd een vrij brave en vrij rustige jongen geweest. Wat kleine dingetjes die niet altijd even vlot liepen, maar bij welke puber loopt het altijd gesmeerd? Op een gegeven moment ben ik naar school gegaan in een stad, aangezien er bij ons in het dorp maar tot en met het tweede jaar voortgezet onderwijs beschikbaar was.

Ik ben eerst gewoon begonnen te  roken en een half jaartje later heb ik voor het eerst geblowd. Dit was ook de eerste keer dat ik betrapt werd. Ik kwam helemaal onder invloed binnen in school en dit werd natuurlijk opgemerkt. Ze hebben me onmiddellijk een urinetest laten doen en 2 dagen later was er de uitslag, met als gevolg grote problemen thuis. Dit hield me echter niet tegen om door te gaan met blowen. Waarom wel? Ik zag er niks verkeerds aan. Ik dacht: “zolang ik alleen maar blow is er toch niks aan de hand. What’s the big deal?” Later zou me duidelijk worden wat the big deal was.

Maar de problemen thuis bleven aan. Veel ruzie met mijn ouders met als gevolg dat ik constant bleef weglopen thuis. Ook stal ik geld van mijn ouders om mijn weed te bekostigen. Op een gegeven moment waren mijn ouders het gewoon beu en hebben we samen besloten dat het beter was dat ik het huis verliet.

Ik ben toen geplaatst in tehuis voor jongens, maar daar moest ik na 2 maanden vertrekken wegens zelfmoordneigingen. Toen moest ik naar de jeugdpsychiatrie. Daar kreeg ik heel wat medicatie om me rustig te houden maar na 7 maanden moest ik ook daar vertrekken. Dan heb ik nog enkele instellingen doorlopen tot ik 18 jaar oud was. Op verschillende plekken gelogeerd, maar op een gegeven moment ben ik in een stad gaan wonen en daar gaan zwerven. Hier heb ik regelmatig crack en heroïne gerookt maar niet in extreme mate. Op een gegeven moment ben ik een relatie aangegaan met een vrouw die werkte in een opvanghuis waar ik ooit opgenomen was geweest.

Die periode ging het vrij goed. Ik blowde wel maar ik ging elke dag werken en leefde vrij goed. Tot mijn ex-vriendin op een gegeven moment vond dat het genoeg was en zei dat ik moest stoppen met blowen. Maar toen merkte ik hoe verslaafd ik was aan de weed. Het lukte me gewoon niet om te stoppen. Als ik op de helft van de dag nog niet had geblowd, was ik super gespannen en werd ik verschrikkelijk prikkelbaar en agressief. Ik ben toen achter haar rug om blijven blowen maar dat merkte zij ook wel, met als gevolg het op de klippen lopen van de relatie.

Aangezien ik bij haar inwoonde stond ik op straat en ben toen ingetrokken bij een kennis die ook speed verkocht.

Heb toen een keer een lijntje geprobeerd en vond het zo lekker dat er nog vele lijnen volgden. Heb de hele tijd rondgezworven van die kennis naar die kennis naar die kennis en ik sliep waar ik kon, als ik al sliep. Ondertussen was ik ook speed gaan verkopen aangezien ik geen inkomen had en wel mijn gebruik moest bekostigen, met als gevolg dat ik enkel en alleen maar met gebruikers in contact kwam. Natuurlijk kwam ik ook in contact met mensen die hun speed spoten. Ik was er verschrikkelijk nieuwsgierig naar en probeerde het ook eens.

Na die ene keer heb ik alleen nog maar gespoten, dat beviel me gewoon super veel beter. Maar het kwam veel sterker naar voren, dat gevoel van opnieuw en opnieuw en opnieuw en meer en meer en meer willen. Niks interesseerde me nog, enkel zo vaak mogelijk en zo hard mogelijk flitsen. Na 8 maanden woog ik geen 110 kg meer, maar 53 kg. Ik was net een skelet, een spook, maar het interesseerde me niks, ik zag het zelfs niet, of ik wilde het niet zien.

Dan ben ik vertrokken uit die stad doordat ik serieuze problemen had in het milieu. Maar verhuizen heeft niet veel geholpen, want een maand later was ik in die nieuwe plaats waar ik woonde alweer in contact gekomen met gebruikers en ik ben toen weer constant speed gaan spuiten.

Op een gegeven moment gaf ik iemand onderdak en die rookte blijkbaar heroïne. Ik had dit ooit geprobeerd en ik herinnerde me dat ik dat toen wel lekker vond, dus rookte ik elke dag mee met die persoon. Ben vrij snel overgestapt van het roken van heroïne naar het spuiten ervan. Mijn leven bestond nu enkel nog uit een eeuwigdurende zoektocht naar drugs, hoe meer hoe beter. Ik pleegde elke dag winkeldiefstallen, ik loog tegen iedereen van wie ik geld zou kunnen krijgen, ik stal van vrienden, ik schuimde nachten lang de straten af in de hoop geld of drugs te vinden terwijl ik wist dat het niet zomaar te vinden was op de grond. Maar ik deed alles om naar niet ziek te worden. Ik zat zo diep en elke keer dat ik dacht dat ik niet dieper kon, bleef ik toch maar verder en verder wegzakken.

Na 8 jaar verslaafd te zijn geweest aan softdrugs en 3 jaar aan harddrugs was ik het kotsbeu om dag in dag uit te moeten worstelen met die verslaving, om koste wat kost dingen te doen om die verslaving te bekostigen en van de afhankelijkheid ervan (geestelijk en lichamelijk). Toen heb ik me laten opnemen in een centrum. Daar kreeg ik ook medicatie om mijn lichamelijke afkick tegen te gaan, maar toch wilde het niet, ik kon er gewoon mijn draai niet vinden en de drang om te gebruiken was gewoon te sterk. Na 5 dagen ben ik er vertrokken en ben gelijk heroïne gaan halen. Dit heeft nog 3 maanden geduurd en ik zag het gewoon niet meer zitten om zo verder te moeten leven.

Op dat moment waren zo bijna alle drugs de revue gepasseerd; weed, hasj, GHB, XTC, MDMA, speed, cocaïne, crack, heroïne en verscheidene soorten medicatie. Ik gebruikte alles.

Toen kreeg ik te horen over het Narconon-programma. Narconon was een afkickcentrum te Zutphen, Nederland. Ik heb er naartoe gebeld en 3 dagen later had ik een intakegesprek en nog 3 dagen later ben ik er naartoe gegaan en heb ik me laten opnemen.

Daar heb ik geleerd hoe ik dingen kan bespeuren en aanpakken om zo een drugsvrij leven te leiden.

Ik voel me nu veel beter dan ik me ooit heb gevoeld met wat voor soort en welke hoeveelheid drugs dan ook in mijn lijf. Maar ik heb er wel hard voor moeten werken om zover te komen.

Ik denk nog dikwijls terug aan vroeger, aan de gedachte die ik had toen ik begon te blowen. Ik heb ondervonden wat the big deal was en geloof me, het is het helemaal niet waard. Velen die dit lezen zullen denken: “Ik hou het toch alleen bij blowen, die andere rotzooi begin ik niet aan”, maar hou in je achterhoofd dat ik het toen ook dacht. Ik dacht hetzelfde als ik een artikel las zoals dit maar vergeet niet dat als je er eenmaal van in de ban bent dat je de controle vroeg of laat zal verliezen.

-o-o-o-

Anton heeft jarenlang een goede baan en hij leidt een rustig en gelukkig leven met zijn vriendin.