07 apr Er is hoop als je verslaafd bent
Vele jaren geleden bracht mijn moeder mij naar een afkickcentrum. Ik was bezig met een snelle afbouw van methadon en ik had er behoorlijk veel last van; steeds weer proberen uit de vicieuze cirkel van de verslaving te komen. Het begon de spuigaten uit te lopen, dat wist ik. Ik had problemen met de politie en mijn zoontje van 6 was mishandeld in mijn eigen huis. Maar ik stond bekend als een heroine verslaafde, dus wie zou mij geloven.
Het enige wat ik kon doen was zorgen dat ik clean zou worden..Maar ik was koppig, ik wist niet wat een afkickcentrum was. Ik had alleen verhalen over afkickcentra gehoord van vrienden of kennissen die naar een afkickcentrum waren gegaan en er net zo verslaafd of nog verslaafder uit kwamen. Ik vertrouwde niemand, ik wilde niet van de drugs af geholpen worden. Ik kon het zelf.
Maar.. ik vertrouwde wel mijn moeder en ik had haar geconfronteerd met het feit dat haar dochter een heroine verslaafde was, dus het minste dat ik voor haar kon doen was mee gaan naar dat afkickcentrum. Ik wou alleen dat het niet zo ver was… Een verschrikkelijke reis, overal waren er mensen, ik was bezig af te kicken, dus ik was ziek. Ik weet nog wat ik aan had. Het was in de negentiger jaren. Een kort, zwart fluwelen mini rokje, zwarte trui en lange zwarte laarzen. Ik droeg wel make-up. Ik zag er wel goed uit maar ik kon nauwelijks mijn pijn en wanhoop verbergen. Ik zweette en voelde me zo ontzettend zwak… ik had zo’n enorme behoefte aan heroine.
Zodra ik echter in dat afkickcentrum kwam begonnen al mijn vooroordelen te verdwijnen. Het was helemaal niet klinisch; er was zo’n warme atmosfeer en het voelde veilig aan en er was leven in het huis. Ik werd verwelkomd en behandeld als een normaal mens. Wat mij zo verbaasde waren de mensen die daar het afkickprogramma volgden. Zij zagen er helder en opgewekt uit , zij kletsten met mij en zagen er ontspannen en behoorlijk gezond uit. Ik sprak met een man die mij vertelde dat hij er een paar maanden was. Ik kon mij nog herinneren dat ik ooit, toen ik bezig was af te kicken, de trap alleen maar op en af kon kruipen. Het voelde daar anders aan. Er was hoop. Ik besloot om te blijven en te beginnen aan het Narconon programma.
Het Narconon programma leert je stapsgewijs weer op je eigen benen te staan zonder dat je drugs nodig hebt. Na een communicatie cursus waardoor je je meer op je gemak gaat voelen bij andere mensen doe je een sauna programma waarin alle resten van drugs uit je lichaam gezweet worden. Dit is heel belangrijk want als die drugsresten nog steeds in je lichaam zitten, blijft je denken traag en wazig. Je voelt je emotioneel verward en je krijgt veel sneller trek in drugs. Je kunt veel beter je mentale en emotionele problemen behandelen als die drugsresten uit je lichaam zijn.
De rest van het Narconon programma bestaat uit een aantal cursussen waarin je levensvaardigheden leert waardoor je uiteindelijk verantwoordelijkheid kunt nemen voor wat je in het verleden hebt gedaan en je integriteit terug krijgt.
Toen ik klaar was het met het Narconon programma zat ik niet meer vast in het verleden en alle verschrikkelijke dingen die er gebeurd waren, met name toen ik drugs gebruikte. Ik had vrede met mezelf en veel mer begrip voor andere mensen, maar het allerbeste was nog het feit dat ik hierdoor vrij was om mezelf te zijn en eindelijk zoveel zelfvertrouwen had dat ik wist dat ik alles kon bereiken wat ik wilde.
Dat was 17 jaar geleden. Ik deed mijn Narconon programma in Narconon Nederland en terug in Engeland begon ik mijn leven opnieuw op te bouwen samen met mijn zoon.
Mensen met een drugsprobleem die mij kenden of die via andere mensen over mij gehoord hadden begonnen mij om hulp en advies te vragen voor zichzelf of voor iemand die zij kenden die een drugsprobleem had. Dus op een gegeven moment besloot ik om zelf een Narconon centrum te beginnen. Op een dag, terwijl ik bezig was een sauna te laten bouwen, kreeg ik een telefoontje van een goede vriendin. Onmiddellijk wist ik dat het slecht nieuws was. “Het is Billy”, zei ze. “Hij heeft zichzelf opgehangen, aan de boom achter het huis….”
Ik ging in shock terwijl ik overspoeld werd door paniek.. niet Billy… hij was altijd de gangmaker en een van mijn echte vrienden, en voor mij persoonlijk was hij de belangrijkste reden waarom ik dat Narconon centrum wilde openen. Om hem te helpen van drugs af te komen en de andere mensen die ik had achter gelaten toen ik ging afkicken. Ik was zo boos. Billy had naast de enorme hoeveelheden heroine die hij gebruikte zoveel psychofarmaca gebruikt waardoor het allemaal nog erger werd…..
Ik ging dus nog harder werken en heel snel was het Narconon centrum open.
Dus.. dat is wat ik de afgelopen jaren heb gedaan. Andere mensen geholpen van drugs af te komen zodat zij weer van het leven kunnen genieten. Het was geweldig om in Narconon te werken. Het was niet gewoon een baan, het was mijn leven.
Momenteel werk ik niet in Narconon, maar ik ben thuis met mijn jongste zoon en heb een part-time baan.
Veel mensen die zichzelf kapot gemaakt hebben door drugs wilden dat niet. Zij hadden niet de bedoeling om andere mensen te kwetsen of alles dat zij lief hadden kwijt te raken.
Ik heb in Narconon veel mensen zien vechten voor hun leven en er goed uitkomen met doelen en dromen en het vertrouwen dat zij het zullen redden. En zij hebben het gered.
Ik weet als geen ander hoe moeilijk het is om van drugs af te komen. Maar… je staat er niet alleen voor en je kunt erdoorheen komen in Narconon. Met relatief weinig ongemak en, naarmate je verder komt, word je steeds beter en steeds sterker en op een gegeven moment begin je weer te lachen.
Ally Withey