Narconon | Een eerste stap naar een eerste joint is heel snel gezet.
Een eerste stap naar een eerste joint is heel snel gezet. Mijn opvattingen veranderen, mijn sport , huidige vrienden , studies, alles kan mij al snel gestolen worden.
joint
16329
post-template-default,single,single-post,postid-16329,single-format-standard,ajax_fade,page_not_loaded,,qode-theme-ver-6.2.1,wpb-js-composer js-comp-ver-4.3.5,vc_responsive
 

Een eerste stap naar een eerste joint is heel snel gezet.

11 mrt Een eerste stap naar een eerste joint is heel snel gezet.

Rond de leeftijd van 17jaar kwam ik een eerste keer in aanraking met cannabis. Ik had wel al op regelmatige basis tabak gebruikt maar cannabis was iets nieuws voor mij. Het had mij nooit aangesproken om een joint te gaan roken. De film “Kids”, waar ik destijds voor een schoolvak een recensie over schreef, deed mij op dat moment beseffen dat het je leven kan verwoesten.

Doch.. ik heb vandaag nog steeds een impulsief karakter en sta open voor nieuwe dingen, nieuwe grenzen verkennen en aftasten waren, en zijn nog steeds eigen aan mijn persoon.

images3IP24NI2Nieuwe mensen komen op dat moment in mijn leven, vooral cannabisgebruikers. Een eerste stap naar een eerste joint is heel snel gezet. Mijn opvattingen veranderen, mijn sport , huidige vrienden , studies, alles kan mij al snel gestolen worden.

Verder studeren? Nee, hoeft niet meer. Laat mij maar mijn eigen leven leiden en gaan werken. En vooral uitgaan, met vrienden samenhokken en blowen, veel blowen, heel veel blowen. Ik kom meer en meer in contact met een pak gelijkgezinden, een pak goeie mensen, enkele minder goeie en enkelen reeds aan de rand van de maatschappij. Dit interesseert mij allemaal niet. Als goed opgevoede zoon uit een zelfstandig gezin sla ik een volledig andere weg uit die voor mij uitgestippeld was. Zolang ik maar mijn eigen ding kan doen. Blowen en zoeken naar meer kicks en vooral roezen.

Ik beland al snel, weliswaar na afwerken van mijn school én diploma, in de werkzoekende fase en vooral heel veel tijd. Tijd die ik weiger te besteden aan het actief zoeken naar werk en naar een plaats in de maatschappij. Ik ga constant bij vrienden langs , en ga al vlug een eerste keer over de grens, op zoek naar cannabis. Het gaat snel, en heel snel slik ik al mijn eerste XTC-pil en snuif ik mijn eerste lijn speed. Dit gaat enkele tijd zo door tot ik een meisje tegenkom die ervaring heeft met het heroïne-milieu. We starten een relatie en heel snel stelt ze mij voor om eens een namiddagje heroine te gaan gebruiken. Vanaf dat moment gaat het razendsnel. De roes van de heroïne wil ik niet meer kwijt en gauw word ik op straat gezet door mijn vader. Ik vertoef enkele maanden bij mijn moeder en ga werken. Samen met mijn vriendin huren wij een appartementje en worden alsmaar afhankelijker van de smack. Ik blijf werken maar kan niet meer functioneren zonder heroïne. Mijn inkomsten van mijn werk zijn absoluut niet voldoende om mijn / ons gebruik te financieren en de vele ritten naar Rotterdam bezorgen me nu nog soms eens thrillers.

Na verloop van tijd ga ik ambulante hulp zoeken en krijg mijn dagelijkse dosis methadon. Makkelijke situatie, methadon opdrinken, een gesprek en buiten de deur van het dagcentrum op zoek naar nieuwe porties heroïne. Ik ben toch in behandeling hé!!? En zo gaat dat een tijdje op en neer. Maar genezen? NEE! Drugsvrij? NEE!

En het wordt alsmaar erger.. ik word aangehouden bij een plaatselijke dealer en mag een dag doorbrengen in het cachot. Op dat moment denk ik “nooit meer”. Na heel wat paniek bij vriendin en familie, werkgever kom ik s avonds thuis. Het duurt geen uur voor ik weer aan het gebruiken ga.

Kort na deze omstandigheden moet ik mij te laten opnemen in een afkickcentrum. Ik ga erheen, moet breken met mijn vriendin, mijn appartement wordt leeggehaald. In dat afkickcentrum volg ik een programma, en krijg al snel te horen dat ik moet vertrekken. Ik ben niet klaar voor het programma en word op straat gezet. Ik kan opnieuw terecht bij mijn moeder die samen met mijn stiefvader druk op zoek gaan naar een alternatief. Ondertussen ga ik rustig verder met gebruiken, tot mijn armen blauw zien van de injecties. Ik weeg nog 59kg en zie er niet meer uit.

Na enkele weken komt er een oplossing!

Ik vertrek op 01oktober 2000, samen met een vriend-gebruiker en onze emotionele ouders, richting Zutphen, richting Narconon. Een lange rit , wij nog steeds in de roes van een laatste shot en ik, met een lepel en kalmeerpillen in mijn sok verstopt.

Op de Deventerweg, onze eindbestemming, klinkt hét sein uit de radio; “The End” van “The Doors”.

In Narconon worden wij opgevangen door studenten, en door stafleden die ons wegwijs maken in het drukke huis. Wij starten onmiddellijk aan het afkickprogramma.

Het programma omvat veel verschillende cursussen die elke student (geen patiënt) op zijn of haar eigen tempo afwerkt. Er wordt op regelmatige basis een bezoek gebracht aan een dokter in de buurt die nagaat hoe de gezondheid ervoor staat.. In ons geval en dat van vele studenten, wordt die steeds beter en beter. Het huis is een mix van nationaliteiten, een mix van gebruikers , van coke-heads tot alcoholiekers, van heroine-junks tot pillenslikkers..

Elke student krijgt beetje bij beetje meer verantwoordelijkheid. Er wordt gekookt, er wordt gekaart, er wordt gelachen, geweend, we gaan wandelen en leren naast onszelf de andere studenten kennen, die stilletjes weer mens worden door het aparte maar zeer efficiënte programma. We worden snel toegelaten in het zware sauna-programma en gaan enkele weken het zweethok in. Dagelijks brengen we , soms tot vijf uur, door in die toko! Stilletjes voelen we onszelf ontgiften en scherpen we ons karakter aan. Een 5-tal uur in een sauna doorbrengen met minimum 4 andere studenten die afkicken is nu niet alledaags!!

Het programma gaat nu heel hard!

Een week voor Kerstmis mag ik een eerste keer naar huis.. Een emotioneel moment! Ik voel me een stuk herboren worden! Een nieuw leven was reeds gestart op 01 oktober en verandert constant in positieve zin. Ik ga tal van confrontaties aan met gebruikers en kan aan alles weerstaan. Maar het gevoel op dat moment opnieuw “thuis” te komen, is onbeschrijfelijk!!

Mijn programma vult mijn hele week en ondertussen ga ik heel regelmatig, soms wekelijks, terug naar huis. Samen met mijn vriend werken we hard in de week om onszelf helemaal opnieuw terug te vinden, helpen we koken, boodschappen doen en zijn we geliefd binnen de groep. We werken het programma vlot af en keren april 2001 terug richting België. We blijven nog een tijdje werkzaam als vrijwilliger binnen Narconon en gaan regelmatig sensibiliseren, lezingen geven en starten een nieuw leven in België.

Ondertussen ben ik , sedert 01 oktober ll, 15 jaar clean. Ik leid mezelf, samen met mijn dochter én vriendin, door een drugsvrij én enorm gelukkig en dankbaar leven. Ik geniet van alles en kijk vaak terug naar het verleden en besef nog dagelijks dat ik dankzij , in de eerste plaats mezelf, mijn ouders en familie, vrienden, studenten en Narconon vandaag het leven leid dat voor mij was uitgestippeld!

The End

Chris