19 dec DRUGSVERSLAVING/AFKICKEN BIJ NARCONON, BELEEFD DOOR DE OGEN VAN BEZORGDE OUDERS.
Het leven is niet makkelijk. Welke leeftijd dan ook maar zeker niet in de pubertijd. Meer dan ooit hebben je kinderen je eigenlijk nodig. Maar juist op die leeftijd zetten ze zich van je af en maken ze zich los, en kun je hen niet bereiken. Als je ziet dat het misgaat, dat ze wegglijden, is het heel frustrerend om steeds opnieuw weggeduwd te worden met een: “Je begrijpt me niet”; “Je snapt me niet”; “Met jou kan ik niet praten.”
Als er een andere vertrouwenspersoon zou zijn, waar ze de nodige steun zouden kunnen vinden, zou
dat nog niet zo´n probleem zijn. Maar vind als puber van een jaar of vijftien, zestien maar eens zo’n iemand. Onze zoon vond die niet.
#Hij worstelde met zichzelf, met de pijn van het leven.
# Hij was bang voor de toekomst en geloofde dat hij het nooit tot iets zou brengen.
# Hij had een slecht zelfbeeld, en wilde vluchten voor zichzelf.
Hij zag een kans om te vluchten en greep die. Hij begon met het uitproberen van wiet. De gevolgen waren nog niet te overzien. En toen hij door had dat de wiet zijn vijand was en niet zijn vriend, was het al te laat. Hij wist nu hoe het voelde om van jezelf verlost te zijn. Om je koning te voelen in plaats van je eigen wanhopige en vertwijfelde zelf. Zo wilde hij zich opnieuw voelen. Al was het maar voor één moment. Dat hij zich daarna nog rotter en nog depressiever voelde dan voorheen, dat nam hij op de koop toe. Hij merkte wel dat het nooit meer zo werd als die allereerste keer en hij merkte ook dat hij zich steeds rottiger ging voelen op de tijden dat de wiet uitgewerkt was, maar dat drukte hij weg. Hij schermde zich af van de goede raadgevingen van de omgeving en zijn ouders, want die wilden maar één ding. Ze wilden dat hij niet meer gebruikte.
In die tijd(2004) wisten we nog niets van verslaafd zijn, wat een verslaving met je doet, waarom mensen verslaafd raken, waarom ze daar niet gewoon mee op kunnen houden en dat de wiet van nu veel gevaarlijker en verslavender is dan die uit onze tijd(flowerpower).
We hadden gehoopt dat hij door de moeilijke puberjaren heen zou weten te hobbelen, zoals we dat vroeger zelf ook gedaan hadden. Niet dus. En wat nu? Hoe konden wij onze zoon helpen? Er volgden meer gesprekken op school maar ook hier konden ze hem niet bereiken. Wat ook onmogelijk is; het zijn twee verschillende werelden
We maakten een afspraak met de reguliere verslavingszorg. Samen met onze zoon gingen we ernaar toe. Afspraken werden gebroken, beloftes niet nagekomen. Hij wilde met rust gelaten worden. Hij wilde zijn verslaving beschermen tegen ons. Met agressieve opmerkingen joeg hij ons uit zijn buurt. En wat hij zei kwam keihard aan. Het laat je niet koud als je kind je verwijt dat je hem op de wereld hebt gezet, dat hij liever niet was geboren. Er zijn zoveel pubers die dat soort opmerkingen om zich heen strooien, maar als je kind het echt lijkt te menen, komt dat keihard binnen.
“We kunnen hem alleen helpen als hij geholpen wil worden”, zeiden ze in de reguliere verslavingszorg. En dat plaatste ons met onze rug tegen de muur, want iemand die verslaafd is, die wil niet geholpen worden, die durft zijn verslaving niet los te laten, hij is slaaf van de drugs. En hij is geen slaaf die op een kansje loert om te kunnen ontsnappen en de hulp die hij daarbij kan krijgen dankbaar aanneemt. Nee, hij is slaaf op een onderdanige manier. Hij verlaat zijn meester niet. Hij moet eerst leren dat hij die drugs niet nodig heeft. En breng dat iemand maar eens bij. Dat is alsof ik tegen iemand zou zeggen: Hou op met ademen. Je hebt die zuurstof niet nodig, Vertrouw me nou maar. Je zult je even heel beroerd voelen als je ermee stopt, maar echt, je hebt het niet nodig. Je moet gewoon even durven en doorzetten, ook als je denkt dat je stikt.
Ik bleef snuffelen op internet op zoek naar een afkickcentrum waar hij geholpen zou kunnen worden en vond een site van Narconon . Niet alleen het verslaafd zijn stond centraal maar het waarom. Toen de nood het hoogst was heb ik telefonisch contact gezocht met Narconon. Ze zeiden daar niet dat ouders hun kind moesten loslaten.
“Met achttien is hij toch ook nog steeds je kind”, zeiden ze in Narconon.“ Maar hoe krijg ik mijn zoon zover dat hij zich vrijwillig op laat nemen? Dat is me nog nooit gelukt. “Hij kan een keer vrijblijvend kennis komen maken. We weten uit ervaring dat als iemand eenmaal over de drempel is en zich in het gebouw bevindt, we hem of haar kunnen overhalen om te blijven en aan de behandeling te beginnen. Dat is een moment dat we niet voorbij laten gaan, door een verslaafde eerst weer terug te sturen naar huis. We weten hoe iemand denkt die verslaafd is.”
“En hoe krijg ik hem zover dat hij een keertje komt kijken?” “U kunt de informatie uitprinten en dan thuis laten slingeren. Uw zoon kan die lezen, zonder dat hij zich onder druk gezet voelt. En vertel dan dat u gewoon eens wilt kijken wat het is. Geheel vrijblijvend.”
Ik had weer hoop, ondanks alle eerdere teleurstellingen. De vrouw die ik aan de lijn had gehad, klonk niet alleen professioneel, maar ook warm met een grote mate van bezieling. zij wist waar wij doorheen gingen, zij wist waar iemand die verslaafd was doorheen ging. Zij had haar kennis niet uit een boekje. Dat gaf een goed gevoel.
Later op de dag kwam hij aanzetten. Ik was zo opgelucht. Op het tafeltje zag hij het printje over Narconon liggen. “Waarom heb je dat uitgeprint?”, zei hij. “Wat is dit nu weer voor achterbaks gedoe. Kun je me dan nooit met rust laten? Bemoei je toch eens met je eigen zaken, mens!” Ik liet zijn agressie langs me afglijden, dat was al een tweede natuur van me geworden. Maar mijn hart is niet van steen. Die opmerkingen raakten me wel degelijk. “Ik heb het voor mezelf uitgeprint. Ik wilde hier meer van weten. Ik wil niet eens dat je dat leest”, zei ik. “Dat lieg je”, zei hij. “Zo achterbaks ben je wel !”En toen was de maat vol voor ons.
“De deur uit”, zeiden wij. “Ga maar naar je zogenaamde vriendjes. Je hebt geen respect voor ons. Je wilt nergens aan meewerken. Wij zijn je helemaal zat!”
Toen hij eindelijk vertrokken was, was het merkwaardig stil in huis. Ik kon mijn hart horen bonken. Dit was verschrikkelijk. “We moesten iets doen”, zei ik tegen mijn man. “Als hij mee wil werken, mag hij terugkomen, eerder niet “. antwoordde hij.
Gelukkig was hij daar de volgende dag toe bereid. Hij gaf op ons af, maar hij was wel een gezelligheidsdier. Hij kon niet alleen zijn, hij had mensen om zich heen nodig.
Voor de eerstkomende maandag maakten we een afspraak met de mensen van Narconon. Toen we daar waren kwamen de mensen van de staf zich voorstellen. Ze vertelden wat het Narconon programma inhield en een van de stafleden, Brian, begon een gesprek met hem. Er kwam zo’n rust over onze zoon heen omdat hij zich begrepen voelde en hij ging praten . Brian toonde begrip en dat was geen toneelspel, dat had ook hij door. Ik zag een last van zijn schouders vallen. Hij ging makkelijker zitten. Hij ontspande zich. Hier voelde hij zich thuis. Hier durfde hij te blijven.
“Het is het beste om meteen met het programma te beginnen”, zei Brain. Hij knikte dat het goed was. Hiernaar hadden wij al zolang gezocht. Die zachte dwang had hij nodig. Verslaving is een dwang, verslaafden kunnen niet uit vrije wil handelen.
Hij is in augustus 2006 aan zijn programma begonnen. Wij als ouders(gezin) hebben hem hierin kunnen ondersteunen door zo veel mogelijk samen het Narconon programma mee te volgen. Vragen wat te vragen was, gesprekken samen met andere ouders, samen met Narconon workshops op te zetten en te bezoeken, zodat je samen vertrouwen, respect en verantwoording voor verleden en toekomst kunt bouwen.
Het ging niet in stijgende lijn omhoog met hem. Het ging met pieken en dalen. Twee stapjes vooruit, één stapje achteruit. Stap voor stap heeft hij het programma doorlopen. En mislukte het een keer dan moest hij die stap weer helemaal opnieuw doen. Het heeft hem sterker gemaakt. In Narconon leerde hij om te gaan met zijn valkuilen door het opruimen van zijn rotzooi uit zijn verleden, zodat hij niet meer naar alcohol of drugs hoeft te grijpen. In Narconon leerde hij de smoesjes te herkennen waarmee hij zichzelf voor de gek hield. In Narconon leerde hij dat hij drugs niet nodig heeft. In Narconon leerde hij waarom hij het lijntje dat hem verbindt met zijn oude drugsvrienden door moest knippen. In Narconon leerde hij om niet bang te zijn voor de toekomst. In Narconon leerde hij dat hij die aan kan. Hij heeft geleerd zijn valkuilen onder ogen te zien en ermee om te gaan. Hij heeft elke stap één keer over moeten doen. Hij is twee keer weggelopen, maar hij werd weer opgehaald door stafleden van Narconon.
Met ons gezin gaat het nu 2016 volgens de leefregels het hobbelt de ene dag beter als de andere, MAAR ZO IS HET LEVEN!!!. Onze zoon heeft na zijn Narconon programma altijd een baan gehad en dit jaar is hij voor zichzelf begonnen.
Hij/wij staan dankzij het Narconon programma met beide benen stevig op grond. Mochten er problemen zijn kan hij altijd terug vallen op het programma en is het te moeilijk neemt hij contact op met Narconon en kan hij/wij hierover in gesprek gaan.
Wij willen meer mensen helpen met dezelfde problemen als wij toen . Dit door mee te helpen met het organiseren van workshops en een luisterend oor te zijn voor die mensen die zich ook machteloos voelen en zich geen raad meer weten . Om ze hoop voor de toekomst te geven .
Bel gerust met vragen en als wij die kunnen beantwoorden doen we dat.
Contact: Narconon:06 22 11 02 15 (zij brengen je als dit nodig is met ons in contact)
Marianne en Jan Vert