Narconon | NU WORD IK VROLIJK WAKKER. VIER JAAR GELEDEN WAS DIT ANDERS…..
Afkicken in unieke huiselijke sfeer. Geen wachtlijst, direct hulp! Programma zonder medicatie. Voor hulp of vragen, bel ons: 0575-542362.
afkickkliniek, drugsverslaving, alcoholverslaving, verslavingskliniek, verslavingszorg, afkickkliniek zutphen
16443
post-template-default,single,single-post,postid-16443,single-format-standard,ajax_fade,page_not_loaded,,qode-theme-ver-6.2.1,wpb-js-composer js-comp-ver-4.3.5,vc_responsive
 

NU WORD IK VROLIJK WAKKER. VIER JAAR GELEDEN WAS DIT ANDERS…..

18 aug NU WORD IK VROLIJK WAKKER. VIER JAAR GELEDEN WAS DIT ANDERS…..

Elke dag langer betekende voor mij weer een dag die ik door moest zien te komen. De toenmalige drugsverslaafde in mij werd het liefste niet meer wakker. Ik droeg veel onverwerkt verdriet met me mee, vanuit een ver verleden, maar toch ontkwam ik er maar niet aan.

Want als je, net als ik, geboren bent in een land waar een burgeroorlog woedt, is de dood het enige alternatief. Ik heb dus niet het geluk gehad de eerste jaren van mijn leven in een veilige en vertrouwde omgeving op te groeien. Het was voor mijn familie een overlevingsstrijd om de dag door te komen en uiteindelijk uit zo’n afschuwelijke situatie te ontsnappen.

Maar toch is het mijn ouders gelukt en hebben mijn zusjes en ik een veilig leven op kunnen bouwen in Nederland. Helaas hebben andere familieleden het onderspit gedolven.. Om zelf verder te kunnen heb je geen keus dan alles achter te laten om en nieuw bestaan te kunnen beginnen. De prijs die je hiervoor betaalt is erg hoog. Ik mis mijn familie nog elke dag en vraag me af waarom het zo heeft moeten zijn.

Het leven in Nederland was heel anders. Het grootste verschil was dat het hier zo koud was en dat je maar één keer per dag warm at. Toch kan ik me herinneren op 7-jarige leeftijd heel gelukkig te zijn. Ik zat op zwemles, speelde elke dag buiten en vond het fijn om op school te zijn. Stiekem keek ik uit naar een nieuw schooljaar, al was de zomervakantie maar net begonnen. De nieuwsgierigheid was voor mij een drijfveer en maakte mij tot een doorzetter.  Maar wanneer ik mijn zin niet kreeg sloeg dit om en kwam er een explosieve kant in mij naar boven. Al op 12-jarige leeftijd wist ik hier geen controle over te hebben.

Toen de puberteit aansloeg vond ik het spannend om eindelijk naar een grote school te mogen gaan en deed ook goed mijn best mijn schoolwerk altijd af te hebben. Eind tweede jaar van de middelbare school was ik iemand geworden met een sterke eigen wil en het verlangen alles een keer uit te proberen.

Dat was de zomer waarin ik mijn eerste XTC-pilletje nam. Nooit had ik me zo goed gevoeld, alles leek wel perfect en ik dacht in de hemel te zijn.

Ik begon het steeds vaker te doen en zat in de schoollessen mijn roes uit. Ik wou niet meer terug naar de realiteit en dacht in de drugs een mooiere wereld te hebben gevonden. Tegen de tijd dat ik 15 was had ik al veel verschillende soorten drugs gebruikt en leefde elk moment naar dat poosje waarin ik in mijn eigen wereld kon zijn.

Alles beter dan de echte wereld waarin ik het gevoel had het constant tegen mijn ouders op te moeten nemen en ik me niet gewenst voelde. En drugs was het enige wat mij de eenzaamheid kon doen vergeten en de afkeer naar mezelf deed verdwijnen.

Dat het steeds vaker fout ging deed me niets. Na elke opname in het ziekenhuis waren het de drugs die me op de been hielden.

Op mijn achttiende verjaardag besloot ik te stoppen met harddrugs en vond ik mijn ontspanning meer in de soft drugs. Het eerste waar ik toen aan dacht toen ik wakker werd was mijn jointje. Daar draaide mijn hele dag om. School en gezondheid verdwenen naar de achtergrond. Mentaal was ik zeer breekbaar , de drugs begonnen hun tol te eisen. Agressie aanvallen, conflicten op school en wanhoop brachten suïcidale gedachten naar boven.

Het werd me toch teveel en ik besloot met school te stoppen. Toen deze verplichting weg viel gingen alle remmen los en kon ik me bezig houden met hetgeen wat ik het liefste deed: blowen. Dat mijn toekomst in duigen viel kon ik niet onder ogen zien. De wiet zoog alle levenskracht in mij weg. Maar dat drugs je het slechte pad op leiden was me ondertussen duidelijk geworden.

Ik was van mezelf vervreemd geraakt, kwam in aanraking met de politie en een psychose lag op de loer. Ik besloot weer naar school te gaan en toen het nieuwe schooljaar begon was ik ook erg opgelucht; even iets anders om mij op te kunnen richten. Want deze keer zou het wel goed komen, ik was het zat een gevangene te zijn van de cannabis.

Dat de cannabis zo verslavend zou zijn had ik me nooit voor kunnen stellen. Er was niets veranderd; het spijbelen en drugs gebruiken gingen door. Hoe graag ik toen ook wou veranderen, mijn verslaving bleek sterker dan mezelf te zijn. Was ik het wel waard om te veranderen of was ik gedoemd tot een ongelukkig bestaan. Van binnen schreeuwde ik om hulp en toen het op school alweer fout dreigde te gaan trok ik aan de bel.

Ik wist dat het niet goed met me ging maar wou ergens toch niet stoppen met drugs. Mijn persoonlijkheid was ook zeer veranderd en dat dit door het blowen kwam werd mij via verschillende internet sites bevestigd.

Zonder te weten hoe belandde ik op de Narconon site en dat telefoontje die middag heeft mij uit mijn lijden gehaald. Ik werd de volgende dag intern opgenomen. Dankzij de communicatie oefeningen ben ik meer op mijn gemak en kan ik gemakkelijker mijn gevoelens uitspreken. De levensvaardigheden die ik in Narconon leerde hebben bij mij de focus en de zin in het leven terug gebracht.

Tijdens mijn Narconon programma ben ik naar school blijven gaan en heb ik mijn VWO diploma gehaald. Dit had ik allemaal niet kunnen bereiken zonder de toegewijde stafleden van Narconon en mede-studenten waarmee ik op het programma zat. Nu, vier jaar later studeer ik rechten en ik heb een part-time baan.

Ik ben heel dankbaar dat ik op tijd Het Narconon programma heb gevonden zodat ik een punt achter het verleden kon zetten en een hele nieuwe start kon maken. Ook wil ik langs deze weg de mensen bedanken die het financieel mogelijk gemaakt hebben.

Xenia