Afgelopen week hoorde ik van een bekende dat Angelo van zijn GHB verslaving af wilde. Hij vertelde me wat er was gebeurd.
Angelo was naar de dokter geweest om te overleggen hoe hij het beste kon stoppen met GHB. Na overleg met de dokter, kreeg hij te horen dat hij niet ineens kon stoppen met GHB en dat hij dit moest afbouwen. Dit omdat het te gevaarlijk zou zijn om ineens te stoppen. Als hij ineens zou stoppen, zou hij klachten kunnen krijgen van trillen, zweten, angstige gedachtes, insulten, deleriums, psychoches enz. Allemaal geen symptomen waar je vrolijk van wordt.
Met een afbouwschema en een hoop goede moed verzameld, ging Angelo afbouwen. Helaas heeft dit nog geen 48 uur mogen duren…
GHB is één van de meest erge en moeilijkste drugs om van af te komen!!! Dat bewees deze jongen nogmaals toen hij met het afbouwen was begonnen. Hij kreeg last van afkickverschijnselen, niet echt heftig, maar wel genoeg om ze te voelen. Hij zelf zei dat hij zich oké voelde en dat het allemaal goed ging…
Opeens ging de telefoon, ik pakte op en hoorde het verhaal dat hij voor zijn eigen voordeur een insult had gehad. Hij was zo stijf als een plank en was hard op de grond gevallen met zijn hoofd. Na wat GHB genomen te hebben, wat een ander hem moest toedienen, ging het wel weer en kwam hij weer bij positieven.
De jongen bleef heel warrig, maar na een flinke dosis GHB ging het wel weer. Hij was alles kwijt wat hij die dagen ervoor had meegemaakt en haalde iedereen door elkaar. Hij is kort hierna opgenomen in het ziekenhuis.
Meteen na dit telefoontje begon er zich een film in mijn hoofd af te draaien. Ik werd even weer met mijn neus op de feiten gedrukt wat voor een afschuwelijke drug GHB wel niet is. Vrienden van mij die verslaafd waren en het niet hebben overleefd na het stoppen met GHB, de talloze ziekenhuis opnames van vrienden en mijzelf na het iets teveel nemen van GHB en natuurlijk mijn eigen afkickproces en wat dit voor impact heeft gehad op mijn familie…..
GHB is één van de smerigste en gemeenste drugs die er zijn. Het vernietigt niet alleen de persoon op een hele gemene wijze, maar ook familie en dierbaren van de persoon zelf
GHB is vrij goedkoop en dus voor een hele grote groep mensen toegankelijk. Het is in het verleden erg verlekkerd op o.a. internet en in het uitgaansleven.
Het is niet zo gemakkelijk als met vele andere drugs dat je er zomaar even mee kunt stoppen van op de één op de andere dag, nee, dit gaat veel dieper. Als je even geen GHB hebt loopt het fout!!! Het is zwaar lichamelijke verslavend en heeft je 24 uur per dag in zijn greep. Eigenlijk ben je als je verslaafd bent aan GHB maar met één ding bezig en dat is zorgen dat je niet ziek wordt en als je uiteindelijk wel ziek wordt, is het eigenlijk al te laat…
Ik had zojuist zijn moeder aan de telefoon (het is nu bijna een week later); Hij ligt nog altijd in het ziekenhuis, in een isoleercel vastgebonden op bed, net als ik 6 jaar geleden…
Opmerking van de redactie Dit artikel is vier jaar geleden geschreven.Meteen na zijn ziekenhuis opname is Angelo naar Narconon gekomen. Hij is nog steeds clean, woont nog steeds samen met de vriendin die hij toen had en heeft nog steeds dezelfde baan.
Hieronder mijn verhaal:
Herman (24),
Tot mijn vijftiende had ik een vast omlijnd doel in mijn leven. Toen het tot me door begon te dringen dat ik die droom niet waar kon maken, wist ik niet wat ik dan wel met mijn leven zou willen. Dat maakte me stuurloos. Ik hing rond met de andere jongens uit het dorp en leefde van weekend naar weekend. Uitgaan, drinken, ouwehoeren, het was onze belangrijkste tijdsbesteding.
Op een gegeven moment kreeg ik andere vrienden. Zij dronken niet veel, maar gebruikten GHB (GammaHydroxyButyrate, van oorsprong ene narcosemiddel). Dat is een vloeistof die je in je drankje oplost en waar je vrolijk van wordt. De eerste keer dat ik drugs probeerde, schrok ik wel een beetje van mezelf. Hier was ik tenslotte nadrukkelijk en vaak genoeg voor gewaarschuwd. Maar de tweede keer was het al een stuk gewoner om een buisje te nemen.
Dat is het gevaar. Dat je drugs normaal gaat vinden. En er de voordelen van gaat zien. Waar ik eerst zo´n tweehonderd euro verzoop in een weekend, daar had ik in het begin genoeg aan zeven euro om me een heel weekend lekker te voelen.
GHB wordt nu steeds vaker gebruikt in Nederland, maar in de tijd dat ik eraan verslaafd raakte, was er nog niet zo heel veel over bekend. Op internet las ik dat het spul onschuldig was en geen schade aan kon brengen. Daar vertrouwde ik op.
Dankzij GHB was het niet langer zaterdag stappen en zondag uitslapen. Nee, het werd zaterdag stappen, zondag doorgaan en zondagnacht nog een keer stappen. Optimaal benutten van het weekend, noemde ik dat.
Ik bleef thuis wonen. Want elk weekend uitgaan en ook nog een auto financieren is duur. Mijn drugsgebruik kon ik goed verbergen. Ik werkte vijf dagen per week.
Tegen xtc kon ik niet zo goed, maar toen ik voor het eerst GHB probeerde in combinatie met amfetamine en speed was het hek van de dam. Ik voelde me daar zo lekker op, zo vol zelfvertrouwen. De verlegenheid die ik normaal altijd voelde als ik bijvoorbeeld op een meisje afstapte, was ik kwijt. Ik had geen enkele last meer van sociale angst. Zo wil je je natuurlijk altijd wel voelen.
Drie, vier dagen in de week ging ik stappen. Als ik ´s ochtends niet op mijn werk kon komen, dan wist ik dat ik maar een half buisje GHB nodig had om me weer helemaal goed te voelen. Voor ik het wist gebruikte ik elke dag. Om te stappen, om op mijn werk te kunnen presteren, om te kunnen slapen. Maar ergens zat het me toch niet helemaal lekker, dat ik blijkbaar niet meer zonder kon. Ik was twintig toen ik in de zomer vier weken vakantie had en het besluit nam om de laatste week te stoppen met GHB. Het lukte me om de eerste nacht van die week op eigen kracht in slaap te vallen, maar de volgende dag kon ik haast mijn bed niet uitkomen van de pijn. Griep, nam ik aan. Om me wat lekkerder te voelen, nam ik een dosis GHB en daarna verdwenen de klachten als sneeuw voor de zon.
Het was niet moeilijk om één en één bij elkaar op te tellen. Maar er gingen nog drie maanden overheen voor ik genoeg moed verzameld had om naar de huisarts te stappen. Ik kreeg een pilletje van hem en een folder van de cad (consultatieburo voor alcohol en drugs).
Ik ben de eerste keer in zes weken afgekickt. Dat viel me heel erg mee. Maar na een maand was ik weer terug bij af. Ik had me niet leren wapenen tegen de verslaving. Ik had niet geleerd om me ook zonder drugs lekker te voelen. De therapie was te algemeen geweest. Niet op mij persoonlijk gericht. Hij ging niet in op de reden waarom ik verslaafd was geraakt.
En ik leerde ook niet hoe de verslaving mij in haar macht had. Ik leerde mijn tegenstander niet kennen
Nadat ik voor een tweede keer was afgekickt, werd ik met een dosis antidepressiva, slaapmedicatie en pillen naar huis gestuurd. Er gingen toen nog geen twee weken overheen voor ik weer op mijn bek was gegaan. En zo ging het nog vier keer door.
Dat kwam ook omdat ik dacht dat ik GHB af en toe wel nog eens kon gebruiken als ik clean was.
Ik wist toen niet dat een verslaving nooit helemaal weg is, dat hij bij een kleine dosis weer volop actief wordt en de truccendoos opent, waarmee hij je in de houdgreep houdt
Thuis heb ik een paar keer op eigen houtje af proberen te kicken, waardoor ik in een psychose kwam. GHB is namelijk een stofje dat je ook zelf aanmaakt. Zodra je het slikt, wordt die eigen productie lamgelegd. En als je dan plotseling stopt, zonder dat je je lichaam de tijd hebt gegund om het zelf weer te leren aanmaken, krijg je kortsluiting in je hersenen en kom je in een psychose. Dat was een hel voor mijn ouders.
De laatste keer dat ze me opgenomen hebben, was ik er zo slecht aan toe dat ik werd doorgestuurd naar de crisisopvang. Onderweg zijn ze mijn dossier kwijtgeraakt en toen hebben ze me in het crisiscentrum opnieuw een dosis medicijnen gegeven. Die nacht ben ik compleet doorgedraaid. Ik werd wakker in de isoleercel en een verpleger vertelde mij dat ik twee weken van de wereld was geweest en me in een unit bevond waarvan de meeste mensen nooit meer wegkomen. .. Maar zoals ik toch verwacht had, mocht ik weer terug naar mijn eigen afdeling.
De volgende dag kwam ik bij de dokter, die me medicatie wou voorschrijven.
“Nee“, zei ik. “Niet nog een keer.“
“Dan kunnen we niks meer voor je doen. Dan ga je maar naar huis.“
Ik hoorde dat een vriend van mij was opgenomen in Narconon en ik ben hem gaan opzoeken. Ik kwam in gesprek met de mensen die daar werkten. Hulpverleners die zelf verslaafd waren geweest. Die wisten waar ze het over hadden. Voor het eerst werden er dingen gezegd, waarvan ik het gevoel had dat ze op mij betrekking hadden en op het probleem waar ik mee worstelde. En had ik niet het gevoel dat er langs elkaar heen gepraat werd. Zo zeiden ze bijvoorbeeld de eerste keer dat ik bij het riagg kwam, dat ik moest stoppen met de GHB. “Ik ben verslaafd, dat kan ik niet“, gaf ik aan.
Dat begreep de psycholoog niet. “Je moet gewoon stoppen. Dan krijg je ritalin en heb je geen drugs meer nodig.“
Twee weken later zat ik daar weer.
“Ben je gestopt?“
“Nee, daar heb ik hulp bij nodig. Daarom ben ik hier.“
„Als je niet stopt kann ik je niet helpen met Ritalin“. En dat was het einde van het gesprek en de therapie.
Bij Narconon heb ik geen zes weken, maar acht maanden over het programma gedaan. Ik heb bij hen geleerd om me niet langer af te sluiten voor mijn emoties en voor die van mijn omgeving. Als je niet vlucht voor een naar gevoel of een pijntje, dan ervaar je dat die ook vanzelf weer wegebben. Je leert zo ook de hunkering naar drugs uit te houden en ik leerde alles over zelfbedrog. De belangrijkste bondgenoot van verslaving. Die weet altijd wel één of ander vindingrijk excuus te bedenken, waarom je moet blijven gebruiken en het is echt niet zo makkelijk om die te ontmaskeren. Al sta je er later versteld van dat je je zo makkelijk beet hebt laten nemen. Zo had ik bijvoorbeeld als excuus: Ik ben verslaafd, want ik heb adhd. Daar kan ik niks aan doen en aan die verslaving dus ook niet. Of: zonder GHB durf ik niet op klanten af te stappen en kan ik mijn werk niet doen. Ook onzin. Al voordat ik drugs gebruikte, was ik een goede verkoper
Ook leerde ik dingen met intentie te doen en me niet te laten leven maar zelf te leven en problemen op te lossen. En erachter te komen wie ik was en wat ik wilde met mijn leven. Als je dat één keer hebt uitgevogeld, dan kun je de touwtjes over je leven weer in handen nemen. Een doel in je leven is de belangrijkste bondgenoot tegen een verslaving. Dan heb je namelijk iets waar je voor kunt vechten. Dan ben je niet langer stuur- en dus weerloos.
Aan het eind van het programma heb ik geleerd om alles recht te zetten wat ik in mijn verleden verkeerd gedaan had. Naar mezelf toe, en ook naar mijn familie toe.
Tijdens mijn verslaving heb ik me afgesloten voor het verdriet van mijn ouders en mijn zus. Ik hoor vaak van familie van onze clienten dat het hen pijn doet dat zij blijkbaar niet belangrijk genoeg zijn voor een verslaafde om voor te vechten. “Houdt hij dan niet genoeg van mij om die verslaving los te kunnen laten“, vragen ze zich af.
Bij mij zat die liefde er wel, maar ik sloot me ervoor af. Ook een trucje uit de truccendoos. Als je leert die liefde toe te laten en die te voelen en dus ook open komt te staan voor het verdriet wat je anderen aandoet, pas dan kan die liefde een bondgenoot worden tegen de verslaving en je helpen om clean te blijven.
Nadat ik klaar was met het programma, ben ik bij Narconon blijven werken. .
Voorlichting vind ik heel belangrijk. Daar kunnen scholen ons voor benaderen. Ook ouders die zich zorgen maken om hun kinderen, kunnen graag met een groepje een keer bij ons komen kijken.
De afgelopen jaren waren niet makkelijk. Ik heb geluk dat ik ze overleefd heb en ik heb er veel aan overgehouden. Ik weet wie ik ben. Ik kan in mijn baan iets betekenen voor anderen. En ik heb een lieve vriendin en sinds een poosje mijn prachtknul Johnny. Ook een doel in mijn leven.
Wilt u meer weten over GHB? Klik hier Wilt U hulp? Klik hier
