01 dec HET DILEMMA VAN DE DUBBELE DIAGNOSE
Als je probeert iemand te helpen die behandeld wordt voor verslaving, dan is er een kans dat de vakterm “dubbele diagnose”gebruikt wordt. Het is mogelijk dat je te horen krijgt dat de verslaafde nooit zal herstellen van zijn verslaving tenzij hij ook behandeld wordt voor de psychiatrische stoornis waar hij tegelijkertijd last van heeft. Je kunt te horen krijgen dat het tweede probleem een bipolaire stoornis is, schizofrenie, een obsessieve-compulsieve stoornis, depressie, angst of een lange lijst van andere mogelijke diagnoses.
Dubbele diagnose is tegenwoordig een veel gebruikte term. En omdat je natuurlijk de allerbeste zorg wilt voor iemand die je dierbaar is en het zo moeilijk heeft, zul je natuurlijk instemmen met verdere behandeling voor het tweede probleem. Maar hier is het addertje onder het gras: het antwoord voor dit tweede problemen is meestal een medicijn en de meeste medicijnen die voor deze problemen gebruikt worden zijn verslavend. Daarbij komt ook dat veel van deze medicijnen vaak misbruikt worden door drugsverslaafden.
Allerlei middelen zoals Citalopram, Prozac, valium en Xanax worden voorgeschreven. Bij verslaafden die erg onstabiel zijn en last hebben van waanideeën en hallucinaties worden antipyschotica zoals Semap, Haldol, Seroquel, Risperdal en Zyprexa voorgeschreven.
Niet alleen zijn deze medicijnen verslavend, maar vele ervan hebben nare bijwerkingen waardoor de verslaafde NOG meer medicatie nodig heeft om die nare bijwerkingen tegen te gaan. Hierdoor kan hij acht tot tien soorten medicijnen tegelijk nodig hebben.
Het dilemma hier is het feit dat niet iedere verslaafde die te horen krijgt dat hij een mentale afwijking heeft er ook daadwerkelijk een heeft.
HOE KAN DIT GEBEUREN?
Veel mensen die in een afkickcentrum komen zijn meestal jarenlang verslaafd geweest, soms zelfs tientallen jaren. Het komt erg vaak voor dat verslaafden niet goed voor zichzelf zorgen.
Als zij beginnen aan een afkickprogramma dan is hun lichamelijke conditie vaak verschrikkelijk. Dit alleen al kan symptomen van depressie en andere geestelijke problemen veroorzaken.
Zo was er een jonge man in een centrum die moest afkicken van GHB. Hij kwam in een psychose. Men dacht dat hij een mentale afwijking had en hij kreeg te horen dat hij medicijnen moest blijven slikken. Dat weigerde hij en staakte de behandeling. Hij was wel afgekickt van de GHB maar hij was nog niet stabiel. Hij kwam bij Narconon en toen hij door de eerste moeilijke periode heen was bleek dat hij een prachtig, intelligent en sociaal mens was zonder enige mentale afwijking.
Dus als iemand afkickt dan kan hij last hebben van allerlei verschijnselen. Bij GHB zijn die afgrijselijk en iemand kan zich dan echt heel raar gaan gedragen. Als iemand van alcohol afkomt dan kan hij manisch, dement of schizofreen lijken. Als iemand van cocaine of methamfetamine afkomt, dan kan iemand last hebben van angst, paranoia, slapeloosheid, hallucinaties.
Iemand die van drugs afkomt kan ook nog last hebben van depressie, angst, rusteloosheid, slapeloosheid of juist heel veel slapen, hopeloosheid, geen interesse meer in het leven, chronische pijnen, hoofdpijnen en zelfs denken aan dood gaan.
Iemand die drugs heeft gebruikt heeft jarenlang en soms zelfs tientallen jaren zijn lichaam uitgeput door gebrek aan slaap en gebrek aan goede voeding. Dus alleen al daardoor zal hij zich waardeloos voelen en depressief lijken.
Daarbij komen nog de enorme emotionele problemen. De meeste mensen die aan een afkickprogramma beginnen hebben een behoorlijke puinhoop van hun leven gemaakt. Vriendschappen zijn kapot gegaan, relaties stuk gelopen, zij zijn hun baan kwijt geraakt en ga zo maar door. Zij zijn zich er echt wel van bewust dat zij zichzelf en hun naasten heel veel problemen hebben bezorgd. Mogelijk hebben zij een aantal keren een overdosis genomen of hebben zij iemand anders een overdosis zien nemen en dit is allemaal heel traumatisch geweest. En een oplossing hiervoor lijkt heel ver weg.
Dus, als je dit allemaal weet, dan zou het heel vreemd zijn als iemand zich NIET depressief zou voelen en echt even niet zou weten hoe hij uit deze hopeloos uiziende situatie zou kunnen komen.
Iemand maakte een keer een hele interessante opmerking
Als je afkickt dan heb je last van problemen waar je normaliter geen last van hebt
Als iemand een tweede diagnose krijgt terwijl hij bezig is af te kicken dan kan dit gebaseerd zijn op tijdelijke symptomen.
Als er een manier zou zijn om van de afkickverschijnselen af te komen en zijn lichaam zou herstellen met behulp van de juiste voedingssupplementen, hoe zou de persoon zich dan voelen? En als hij hoop zou hebben voor de toekomst, welke mentale problemen zouden er dan overblijven? De meeste mensen zouden dan verder kunnen gaan met hun afkickprogramma zonder medicijnen voor mentale afwijkingen die slechts tijdelijke symptomen waren. Iets dat duizenden mensen over de hele wereld in een Narconon hebben gedaan.