Narconon | Verhaal van Roger Gaal en drugs
Afkicken in unieke huiselijke sfeer. Geen wachtlijst, direct hulp! Programma zonder medicatie. Voor hulp of vragen, bel ons: 0575-542362.
afkickkliniek, drugsverslaving, alcoholverslaving, verslavingskliniek, verslavingszorg, afkickkliniek zutphen
15684
page-template-default,page,page-id-15684,ajax_fade,page_not_loaded,,qode-theme-ver-6.2.1,wpb-js-composer js-comp-ver-4.3.5,vc_responsive
 

Verhaal van Roger Gaal en drugs

“Ik ben Roger. Ik heb een tijd geleden het Narconon programma afgesloten. Ik was vroeger vrij gezet (mag wel zeggen aardig dik; was 1.67 en ik woog 114 kilo).

Ik werd veel gepest op school en had zogezegd weinig eigenwaarde.

Buiten mijn schooltijd ging ik veel om met mijn buurjongen die ik om privacy redenen Vincent zal noemen. Hij was Italiaans, had een grote neus en een kort lontje maar voor de rest was hij wel een aardige jongen. Zijn neef (die zal ik Jan noemen) was totaal anders.

 

Ook vrij klein, erg agressief en meedogenloos zogezegd.

 

Omdat ik vroeger nogal een huilebalk was zou hij mij hard maken. Ach, op een verdraaide manier heeft hij dat wel gedaan. Iedere keer als ik ging huilen sloegen hij en zijn vrienden mij totdat ik niet meer huilde. Zij noemden dit een reden geven om te huilen.

 

Dat ging een paar jaar zo door, ik was toentertijd 9-10. Op mijn twaalfde had ik zoveel pakken slaag gekregen dat ik mijn emotie op een gegeven moment uit kon zetten.

 

Jan was drie jaar ouder dan mij, dus toen hij 15 was kreeg hij een stel nieuwe vrienden. Die vrienden blowden. Kort daarna begon Jan ook te blowen. Ik zat er altijd bij maar blowde toen niet.

 

Ik was een paar maanden twaalf en Jan ging kijken of hij mij kon testen en ging me pushen om het te proberen door te zeggen dat ik een mietje was en er verkeerde informatie over te geven.

Ik ging er niet op in. De dag erna deed hij het weer. Ooooh, je bent een mietje. Word eens hard, word eens volwassen. Het is maar weed. Je kunt er niet verslaafd aan worden.

En zo ging het twee weken iedere dag door. Na twee weken was ik het gezeur zat en ik ging erop in. Wat ik op dat moment in mijn hoofd haalde wet ik niet, maar goed, ik ging het dus toch proberen. Ik kreeg de joint in mijn handen en Jan zei tegen me: “je moet een diepe haal innemen en dan 10 seconden binnen houden. Daarna pas uitblazen”.

 

Dus dat deed ik. Mijn god, ik heb nog nooit in mijn leven zo hard zitten hoesten. Ik heb zeker 10 minuten lang mijn longen uit mijn lijf gehoest. Maar ja.. een haaltje, daar voel je niets van.

 

Jan en zijn maten vonden het helemaal geweldig. Ik dacht bij mezelf: “he, he, eindelijk van dat gezeur af”. Niet dus. De volgende dag gingen ze mooi door, dus goed, ik nam twee haaltjes en begon mij licht in mijn hoofd te voelen, het was een raar maar aangenaam gevoel.

 

De volgende dag ging ik weer met ze naar buiten en toen zeiden ze niks erover, dus ik dacht : “eindelijk. Ik ben ervan af.” De dagen daarna waren ook rustig, na een week gingen ze weer door en nam ik vier halen en de dag daarna 5 halen en daarna ging ik door totdat ik mijn eerste joint helemaal opgerookt had.

 

Mij kennende had ik meteen een “bad trip”. Ik was duizelig, misselijk, ik heb overgegeven en ik zag zo wit als sneeuw. Ik zei tegen mezelf: “dit doe ik nooit meer”.

 

Maar goed, van de ene kant vond ik het toch ook wel lekker, dus ging ik door. Er was intussen een jaar voorbij gegaan en ik was intussen 13,5 jaar oud en ik rookte bijna iedere dag weed. Kwam stoned thuis, ging meteen naar mijn kamer en zei niets tegen mijn moeder. Als ik rode ogen had vroeg mijn moeder mij altijd waarom ik rode ogen had. Ik gaf dan het gebruikelijke excuus dat ik weer geslagen was en dat ik weer was gaan huilen. Mijn moeder was dat ondertussen zo gewend. Die ging daar niet meer op in.

 

Toen ik 14 werd draaide mijn hele wereld om. Ik kwam een paar nieuwe vrienden tegen die niet vervelend tegen me deden. Dat was eerst zo’n vaag idee, omdat ik eerst altijd geslagen werd. Zij blowden ook en ik ging dus meer met hun om en niet met Jan en zijn maten. Af en toe nog wel met Vincent maar dat was het dan.

 

Ik was nu meer gaan blowen. Ik blowde elke dag. Op mijn 14e ontmoette ik ook mijn beste vriendin (ik zal haar Sammy noemen). Sammy en ik hadden elkaar ontmoet op de gekste manier die je kunt bedenken. Ik was buiten met een van min maten genaamd Huey en Samny en haar zus kwamen langs lopen. Die zus zei tegen Huey: “hoi Joey” en ik gaf antwoord. “Het is Huey”, Zo ging dat even heen en weer. Sammy moest glimlachen en Huey lag op de grond van het lachen.

 

De zus was het zat en die begon tegen mij te schreeuwen . Mijn God, ik heb nog nooit iemand zo tekeer zien gaan.

 

Een week of twee erna liepen Huey en ik langs Sammy’s huis en ze groette ons. We begonnen te praten en het klikte wel, dus ging ze vaker met ons om. Zij was net iets jonger. Ze was 12.

 

Er verstreek een jaar . Ik blowde nog. Ik had een hele goede band met Sammy opgebouwd en die zus van haar en ik konden ook steeds beter met elkaar overweg. Soms kwam ze ons tegen en blowde ze met Huey en mij en dan ging ze weer verder.

 

Op een gegeven moment werd dat ook veel vaker en zo gingen de jaren voorbij. Ondertussen zat ik overdag op school. Of ik daar iets deed is moeilijk te zeggen. Ik deed namelijk niet veel. Bepaalde vakken wel, maar de belangrijkste vakken deed ik niets aan. Ik kreeg veel onvoldoendes en spijbelde veel . Ik had een spijbellijst waar de honden geen brood van lustten. Mijn school wist ook niet meer wat zij met mij aan moesten.

 

Mijn moeder wist ondertussen ook dat ik blowde. Toen zij erachter kwam.. ach, het was geen pretje. Ik moest op het matje komen en uitleggen waarom ik het deed. Ik gaf wel het domste antwoord dat je kunt bedenken . Omdat ik het gevoel lekker vind. Ik krijg dan sterretjes in mijn hoofd. Waarop mijn moeder zei: “als je sterretjes wilt voelen kan ik je ook een klap geven met een koekenpan. Is precies hetzelfde gevoel.” Na een gesprek van twee uur verbood zij mij ooit nog te blowen.

 

Ach a, ik deed het toch wel. Maar ja, ik was dus in de problemen met school. Die schreven me in bij Jeugdzorg, waar ik twee keer per wek heen moest. En zo ging het jaar voorbij.

 

Op mijn 16e, ik ging nog steeds met Huey en Sammy om, en blowde ook nog steeds en was ondertussen 2 keer opgepakt. Openbare dronkenschap zeiden ze, maar meneer agent wist niet wat er van tevoren was gebeurd. Ik was hartstikke dronken geworden, boosheid kwam in me op, agressie eruit en ik ging achter mensen aan met alles wat ik te pakken kon krijgen. Een slot van een fiets, een mes noem maar op. Alles wat er bij me in de buurt was.

 

Toen ik 17 was stond ik voor een keuze waarvan ik nooit had gedacht dat ik die zou moeten maken. In die tijd blowde ik volop, ik dronk veel, deed domme dingen om aan geld te komen om mijn verslaving te blijven voeden en het ergste was, het boeide me helemaal niet. Zolang ik mijn blowtje had vond ik het allemaal best.

 

Totdat Sammy aan mij vroeg of ik mee wou haar zus, die inmiddels in Narconon met een afkickprogramma was begonnen, daar wilde opzoeken die zondag. Ik zei: is goed en Huey ging ook mee.

Ik kwam bij Narconon en ik wist niet wat ik zag. Allemaal blije mensen die totaal niet op junkies leken. Ik had junkies altijd gekoppeld aan wandelende lijken, maar dat was totaal niet het geval. Iedereen was druk bezig en liep door het kantoor en we kregen daar een heel warm welkom. Het was net alsof je bij je grootouders binnen komt. Ik kreeg een kop koffie en een lekkere tosti en zat gezellig met Joanna, de directrice te praten.

Toen vroegen Sammy en haar zus of ik een rondleiding wou,dus ik werd rond geleid en we kwamen op de bovenste kamer en daar gingen we zitten. Toen begon het serieuze gesprek en we hebben daar toen anderhalf uur gepraat en vier dagen later zat ook ik in Narconon.

 

Het programma was af en toe best zwaar maar ik werd continu geholpen.

 

Toen ik 18 werd ging ik naar mijn moeder toe. Het was erg gezellig, mijn verjaardag werd ’s avonds ook in Narconon gevierd. Dat was een hele leuke ervaring. Twee dagen daarna ging mijn moeder met haar vriend op vakantie naar Suriname. Zij zou op 8 februari terug komen. Zij zei dat dat het plan was..

 

Nou.. dat is anders gelopen. Die 8 februari kreeg ik een brief binnen van mijn moeder met kort samengevat: Roger, het was niet zoals ik had gepland. Ik kom niet meer terug naar Nederland. Dat was het laatste dat ik van haar heb gehoord voor zeker 15 maanden. Ik was er kapot van en niet te vergeten ook erg boos. Ik werd alleen achter gelaten en had geen rode cent.

 

Joanna ging toen de rol van moeder figuur op haar nemen. Gaf me klusjes om extra centjes te verdienen, zodat ik toch dingen kon kopen die ik nodig had. Het was namelijk eerst moeilijk voor mij om een uitkering te krijgen want mijn moeder was officieel nog financieel verantwoordelijk voor mij. Maar dat is op een gegeven moment goed gekomen.

 

Door die problemen heeft mijn programma wat langer geduurd. Maar ik ben nu een tijd lang klaar.Ik ben nu meer dan drie jaar clean, Ik heb mijn eigen huisje en een hele leuke vriendenkring. Ik help nog vier dagen per week in Narconon en hou ze op de hoogte van hoe alles gaat. Ik zit weer op school. Ik heb weer contact met mijn moeder en zelfs af en toe contact met haar vriend met wie ik altijd ruzie had.

 

Ik wil iedereen bedanken die mij geholpen heeft mijn leven weer in orde te krijgen”.

 

Roger Gaal